Zielsverbinding of zielsverwarring?
Wanneer diepe liefde je opent — en wanneer het je juist uitput
In 2019 werd ik aangeraakt door zielsliefde.
Geen gewone verliefdheid. Geen toevallige ontmoeting.
Het voelde alsof mijn ziel weer kon ademen, na jaren van stilte en verstilling.
Daarvoor was het stil geworden tussen ons. Functioneel en afgestompt.
Liefde was verworden tot iets mechanisch. Ik beleefde het vooral in mijn hoofd, maar voelde het niet meer in mijn lijf. In die relatie had ik mij langzaam afgesloten van mezelf.
Een karmisch huwelijk van 21 jaar had me gevormd, maar ook uitgeput.
Ik was gaan geloven dat liefde iets was dat je moest beheersen.
Dat zachtheid beter verborgen kon blijven.
En ergens onderweg verloor ik de verbinding met wie ik werkelijk was.
Toch bleef er iets aanwezig, een fluistering vanbinnen die zacht zei: dit kan niet alles zijn.
Toen ik in 2018 besloot te scheiden, liet ik niet alleen een relatie los, maar ook het beeld van wie ik dacht te moeten zijn. Het universum leek mij wakker te schudden, en hoewel het pijnlijk was, voelde ik dat mijn ex mij onbewust had voorbereid op het leven dat daarna zou volgen.
In 2019 ontmoette ik mijn tweelingstraal.
Dat woord kende ik toen nog niet.
Ik wist alleen dat er iets gebeurde wat ik niet kon verklaren.
Het voelde zó zacht, zó echt, zó vertrouwd — alsof ik eindelijk thuiskwam in iets dat altijd al in mij had geleefd. Er daalde een diepe rust in. Een vanzelfsprekende veiligheid. Alsof mijn ziel werd gezien nog voordat ik mezelf volledig kon aankijken.
Tegelijkertijd raakte deze ontmoeting ook oude lagen aan: pijn van vroeger, onvervuld verlangen, angst zonder taal. Pas eind 2021 kwam ik de term ‘tweelingziel’ tegen.
Wat ik las leek precies te passen bij wat ik voelde.
Aantrekken en afstoten, spiegels, triggers — alles kreeg ineens een naam.
Het klonk logisch. Bijna geruststellend.
Alsof die chaos en stuurloosheid erbij hoorden.
Wanneer liefde verwart in plaats van opent
Toch begon er iets in mij te knagen.
Een krachtig innerlijk weten.
Wat als het helemaal niet de bedoeling is dat het zo ingewikkeld voelt?
Wat als echte zielsverbinding juist helder maakt — in plaats van verwarring?
Langzaam begon ik te voelen dat het idee van “dit hoort erbij” soms niet meer is dan een spiritueel excuus om niet écht te veranderen. Om niet radicaal eerlijk te worden. Om vast te blijven houden aan een verhaal.
En dus stapte ik eruit. Niet uit de liefde, maar uit de ruis, de verwarring en het getrek aan iets dat niet stroomde. Ik koos voor innerlijke rust, voor helderheid en de vrijheid om weer in waarheid te leven.
En vanaf dat moment veranderde alles.
Niet in de ander, maar in mij.
De verbinding met mijn tweelingstraal bleef zich verdiepen.
Niet vanuit strijd of hoop, maar vanuit zachtheid, helderheid en wederkerigheid.
Mijn tweelingvlam — die onverwacht in mijn leven kwam — bleek geen bestemming of eindbestemming, maar een wezenlijk deel van mijn ziel.
Een katalysator die me wakker maakte.
Zijn aanwezigheid bracht mij terug in mijn groei, in mijn kracht, in mijn helderheid.
Niet om aan hem vast te houden, maar om werkelijk vrij te worden.
In deze diepe verbinding vond ik mijn onafhankelijkheid terug.
Mijn eigen ruimte. Mijn vrijheid om te voelen en te kiezen.
Daarom schrijf ik dit.
Omdat ik overal zielsverbindingen zie ontstaan.
Maar ook zielsverwarring.
Mensen die denken dat pijn laat zien hoe diep de liefde is.
Dat aantrekken en afstoten erbij hoort.
Dat je alleen maar écht liefhebt als je jezelf onderweg verliest.
Maar dat is een misverstand.
Echte liefde breekt niet.
Ze opent.
Een zielsverbinding haalt je niet uit jezelf, maar brengt je terug in wie je bent.
In je lichaam, je hart, je waarheid.
En als jij jezelf daarin bent kwijtgeraakt, weet dan: je mag altijd opnieuw kiezen.
Voor liefde die niet trekt, maar draagt.
Voor verbinding die niet verwart, maar verheldert.
Voor zachtheid, voor rust, voor jezelf.
✦ Oefening: Zielsverbinding of zielsverwarring?
Neem een moment voor jezelf.
Zit rustig. Leg één hand op je hart en één op je onderbuik.
Voel hoe je adem stroomt. Zak in je lichaam.
Laat de volgende vragen rustig door je heen bewegen.
Niet om te analyseren, maar om op te merken wat je voelt.
Voel ik rust of onrust als ik aan deze verbinding denk?
Wat gebeurt er in mijn ademhaling, mijn hartslag, mijn buik?
Ben ik mezelf in deze verbinding — of pas ik me telkens aan
om de liefde te behouden?
Word ik zachter in zijn of haar aanwezigheid —
of gespannen, op scherp, op wacht?
Ben ik verbonden met mijn eigen stroom —
of verlies ik mezelf in het wachten op de ander?
Wat gebeurt er in mijn lichaam als ik de ander even loslaat?
Komt er ruimte? Opluchting? Verdriet? Paniek?
Voel ik iets van mezelf terugkeren?
Wees eerlijk. Alleen voor jezelf.
✨ Liefde doet geen pijn.
Het zijn de verwachtingen die pijn doen.
Maar zuivere liefde blijft zacht,
zelfs als ze niet terugkomt in de vorm die jij had gehoopt.
En als jij terugkeert naar jezelf,
zal de liefde in jou weer zichtbaar worden.
De ander die jou als bestemming herkent,
zal terugkeren in zachtheid —
als het daar de tijd voor is.
Keer terug naar jezelf
Daar wordt liefde weer voelbaar.
En wie jou als bestemming draagt,
zal vanzelf zijn weg vinden —
in zachtheid, niet in haast.
Deze blog maakt deel uit van een reeks over zielsverbindingen
De eerste zes delen neem ik je mee door het proces van aantrekken en afstoten, zielsverwarring, en het langzaam terugvinden van jezelf.
Dit is deel 2 van een blogreeks over zielsverbindingen.
In deel 1 lees je hoe diepe liefde soms verwarring wordt,
en wat er gebeurt als je blijft wachten in een veld dat niet stroomt.
Lees hier deel 1 – Het komt altijd goed… maar niet als je blijft wachten
In deel 3 neem ik je mee in de wond die blijft bloeden: waarom oude pijn zich telkens herhaalt — en hoe je dat kunt gaan doorzien.
De laatste zeven delen gaan vervolgens over het verankeren van liefde, wanneer jij jouw waarheid durft te voelen en leven.
Wil je niets missen?
Laat mij weten dat je geïnteresseerd bent — of houd mijn pagina in de gaten.
